Curro de San Cibrán, Donas

O 3º domingo de xuño, os montes de San Cibrán en Gondomar convértense no escenario dun dos rituais máis antigos e fascinantes do Val Miñor: o Curro de San Cibrán, unha celebración única que nos conecta directamente co noso pasado máis remoto.

Nesta festa ancestral, veciños e voluntarios percorren os montes formando un cordón humano, a pé e a cabalo, co obxectivo de reunir aos garranos —os cabalos salvaxes galegos— e levalos ata o recinto do curro. Alí, os animais son controlados, revisados e marcados cunha sinal familiar que identifica ao seu propietario, mantendo así viva unha tradición herdada de xeración en xeración.

A cultura dos curros forma parte da identidade do Val Miñor desde tempos inmemoriais. A súa existencia está documentada nos petróglifos rupestres que podemos atopar en distintas parroquias da zona, como Couso e Donas, onde se representan escenas de caza e convivencia entre humanos e équidos. Estes gravados son testemuñas de como, dende hai milleiros de anos, o home galego mantén unha relación próxima cos cabalos salvaxes que habitan os nosos montes.

Hoxe, esta tradición pervive grazas aos garranos, unha especie autóctona que vive en liberdade nas Serras do Galiñeiro e da Groba. Estes animais, aínda que salvaxes, pertencen a familias locais que os recoñecen pola súa marca, e seguen sendo parte fundamental dun patrimonio cultural e natural único.

Unha festa que é traballo, cultura e comunidade

O curro é tanto o nome do recinto onde se xuntan os cabalos como o da festa que se celebra ese día. A chegada dos animais ao curro é un momento emocionante: ao mediodía, logo de horas percorrendo os montes, os garranos entran no peche, onde permanecerán ata a tarde. A partir dese momento, iníciase o traballo de marcado, saneamento e revisión, sempre co máximo respecto polos animais e o medio natural.

A pesar de que o valor comercial dos garranos é cada vez menor, o seu valor simbólico e ecolóxico é incalculable. Trátase dun dos poucos cabalos salvaxes que quedan no mundo, e a súa conservación depende da continuidade desta tradición.

Instalaciones